جغرافیای فرهنگ شیرگاه از دیرباز تجلیگاه بزرگ مردانی بوده است

ابراهیم پورتقی سیدی، فعال فرهنگی و رسانه ای در یادداشتی با عنوان ریشه یابی علل توسعه یافتگی و یا توسعه نیافتگی، در دو سطح فرهنگ و ساختارها در خصوص منطقه سوادکوه شمالی و شیرگاه پرداخت.

به گزارش پایگاه خبری کارنامه فردا، در این یادداشت آمده است:

جغرافیای فرهنگ شیرگاه از دیرباز تجلیگاه بزرگ مردانی بوده است که هرکدام نمودی از علم، تلاش و اخلاق محسوب می­شدندکه حتی پیشنه برخی از محله هاو سرزمینی که در تربیت فرزانگان و شخصیت های تأثیرگذار سیاسی و اجتماعی زبانزد خاص و عام بوده است.
شیرگاه در ادوار مختلف تاریخ نقشی عزت آفرین در منطقه ایفا نموده است و نام آن همواره تداعی کننده انسانهایی بزرگ بوده است.
خوشبختانه از نظر برخورداری از شهرداری قدمتی قابل توجه را در بین شهرستان های همجوار یدک می کشد و در سطح استان نیز از حیث ذخائر نیروی انسانی شهره خاص و عام شده است، از بدیهی ترین و ابتدایی ترین امکانات شهری محروم مانده است.
شهری که فاقد هرگونه زیرساخت شهری می باشد و شهرستانی که توسعه آن از پارادایم خاصی تأسی نمی نماید! و هیچ پیشرفتی از نظر عمران و آبادی، چه در مرکز شهر و چه در روستاها و بخش های آن دیده نمی شود.
البته ناگفته نماند اقداماتی صورت گرفت ولی با توجه به اینکه شیرگاه شاهراه است انتظار بیشتر می رود

برای ریشه یابی علل توسعه یافتگی و یا توسعه نیافتگی، می بایست دلایل را در دو سطح فرهنگ و ساختارها جستجو کرد و بحث جامع برای تبیین علل توسعه نیافتگی نیازمند تحلیل مجموعه عواملی است که سعی می شود بر اساس ادبیات علمی مرتبط، بخشی از عوامل توسعه نیافتگی که البته برای هر منقطه جغرافیایی صادق است، تحلیل و تبیین شود.
البته دفاع از این گزاره چندان هم سخت نیست، ولی طرح این موضوع و بررسی آن نیازمند توافق مشترک روی این پیش فرض است. مجموعه شاخص های شهرستان در زمینه درآمد سرانه ساکنین، وضعیت اشتغال و بیکاری در سطح شهرستان، سطح خدمات در شهرستان، وضعیت صنعتی و کشاورزی شهرستان همه و همه مؤید عقب ماندگی مفرط شهرستان سوادکوه شمالی هستند.

به طور طبیعی با پذیرش این سطح پیشرفت، نتیجه گیری و قضاوت در خصوص بسیاری از ویژگی های فرهنگی به صورت نادیده و بدون هرگونه مطالعه میدانی و بر اساس پیشینه مطالعات قبلی امکان پذیر است.

برای مثال بدون هیچ تأمل و بررسی می توان نتیجه گرفت که فرهنگ مبارزه برای طلب حق، کار و تلاش و حس سخت کوشی مدیریت کلان آن در این شهرستان دچار مشکل است و متأسفانه به جای آن فرهنگ سهم خواهی طایفه ای، گروهی و جریانی وجود دارد؛ که بالطبع نشان از انگیزه پیشرفت خواهی و موفقیت طلبی پایین برخی مردم است؛ اصولاً فرهنگ تعلق و ویژگی های عاطفی برخی مردم دچار اشکال است؛ تقدیرگرایی منفی در آن رواج دارد.
کارآفرینی اهمیت بالایی ندارد و کارآفرینان از حرمت و جایگاه اجتماعی بالایی برخوردار نیستند؛ مردم مسوولیت پذیر نیستند و گفتمان “به من چه!!” و “کلاه خودت رو بگیر که باد نبره” کاملا در جریان است؛ تنها انتظاراتی که از مدیران خود دارند، انتظارات عاطفی و شخصی است و نه انتظارات توسعه ای شهرستان؛ به هیچ وجه از رفتار رقابتی و برتری جویی برای خدمت به شهرستان برخوردار نیستند و تنها به خاطر منافع شخصی و با روش های نا بهنجار و غیر اخلاقی دست به تخریب هم می زنند.

مردم شهرستان کم خواه، قانع در خواستن، دارای آرزوها و آرمان های کوچک، رویکرد اقتصادی آنها مبتنی بر معیشت است و نه تولید ثروت، منفعلند، هدفشان گذران امروز است و چو فردا بیاید فکر فردا کنند. فکر می کنند توسعه چیزی است که باید به آنها داده شود و نه این که برای رسیدن به توسعه باید تلاش کرد و توسعه را به دست آورد.

علاوه بر عوامل فرهنگی بیان شده، مهمترین دلایل ساختاری توسعه نیافتگی شهرستان را می توان در سه مورد زیر خلاصه کرد:

۱-     عدم همکاری لازم و موردنیاز

۲-     عدم وحدت و حس خدمت در بین شوراهای محترم شهر در طی دوره های متعدد،موجبات عقب افتادگی چندین ساله شهر را فراهم آوردند.

۳-     مهمترین عامل و راز اصلی عقب ماندگی شهرستان، خود ما اهالی و ساکنین شهرستان هستیم زیرا؛ ماها عادت داریم دنبال حرف و حدیث باشیم و بگوییم کیه کیه؟ چیه چیه؟ چی شده؟ شنیدی؟ میگن که … ، دارن …. ، احتمالاً …. و دنبال لغزش کسی هستیم که انگشتمان را بکنیم توی چشمش و بگوییم آهاااااااا پیدات کردیم پس تو بودی!؟

هیچ وقت حین عمل پیگیر مسائل نیستیم، در راه انجام صحیح آن کمک نمی کنیم و دنبال نتیجه نهایی از طرف خود هستیم که یا خوب خواهد شد یا بد. اگر خوب بود حسادت می کنیم و نتیجه اش آبروریزی و برکناری! اگر بد هم بود که چه بهتر، منتظر همین لحظه بودیم تا خرابش کنیم!

ما یا در انتخابمان اشتباه می کنیم که افراد فاقد صلاحیت و تخصص و بی اعتنا انتخاب می کنیم و یا نه افراد خوبی انتخاب می کنیم ولی نمی گذاریم کار کنند و چوب لای چرخش می گذاریم تا خودش التماس کنان دار فانی سواد کوه شمالی را وداع گفته و فرار کند!!!!

 اما اینک راه چاره چیست؟ و برای برون رفت از این حالت رکود ، کجا و سراغ چه کسی باید رفت؟ و اصلاً چه کسانی بیشتر در این امر نقش موثرتری دارند؟