خروج آمریکا با سرافکندگی؛ آغاز طالبان با چهره ای متفاوت

بهروز بهشتی فعال سیاسی رسانه ای در یادداشتی به موضوع خروج آمریکا از افغانستان و دوره جدید حاکمیت طالبان در این کشور پرداخت.

به گزارش پایگاه خبری کارنامه فردا، متن یادداشت به این شرح است:

​

طالبان و قصه ی پر فراز و نشیب افغانستان از موضوعاتیست که در یکماه اخیر به صورت جنجالی و شبانه روز ، پای ثابت اخبار تمامی رسانه های دنیا بوده است. موضوعی که در هر زمان و مکانی در خصوص آن بحثی صورت بگیرد، همواره حاشیه اش پر رنگ تر از متن آن است.

آمریکایی ها که روزی از آن سوی دنیا به بهانه مبارزه با تروریسم به همراه چهل کشور دنیا به خاک افغان ها هجوم برده بودند، شاید اصلا به ای ن موضوع فکر نمی کردند که پس از بیست سال دوباره افغانستان را تحویل همان گروهی دهند که برای مبارزه با آن لشکرکشی کرده بودند، آن هم با تعیین ضرب العجل چند روزه و در حالی که بخشی از نیروهایشان هنوز در خاک افغانستان چشم به راه آسمان برای فرود هواپیمایی بودند که شاید آنها را از خاکی که متعلق به آنان نیست رها کند… اما این کوچ اجباری بالاخره به پایان رسید تا نهایتا به جامعه جهانی اثبات شود که حمله به تمامیت ارضی دیگر کشورها با بهانه مانند مبارزه با تروریسم و تزریق استقلال و دموکراسی، تنها وعده ای دروغین به شکل سراب برای استعمار است.

در مورد طالبان که این روزها در افغانستان دوباره پس از بیست سال بر سر کار آمده اند مانند همیشه حرف و حدیث های فراوانی بر سر زبانهاست. از جمله این حرف و حدیث ها می توان به این موارد اشاره کرد که آنها مانند داعش عمل میکنند و متجاوز و غارتگرند و امروز خطر قدرت گرفتن چنین گروهی، سراسر منطقه و از همه بیشتر جمهوری اسلامی ایران را تهدید می کند.

 اما اگر امروز با دیدگاه منطقی و به دور از هیاهو و حرف و حدیث به طالبان بنگریم، شاهد تفاوت های آن با گروهک های تروریستی مانند داعش هم از نظر ماهیت و ساختار و هم از منظر دیدگاه و رویکردها می شویم. طالبان تا به امروز بارها به صورت رسمی و غیر رسمی اعلام کرده است که به دنبال حفظ تمامیت ارضی افغانستان و استقلال این کشور و پاکسازی آن از استعمار است و اجازه نخواهد تا از خاک این کشور علیه خاک دیگری تجاوزی رخ دهد و داعش را دشمن خود می داند، زیرا جهان اسلام مخالف داعش است. ولی داعش علنا تجاوز و غارت را حق خود می دانست و خود را به مرزهای ایران رسانده بود تا شیعه کشی را با افتخار در دستور کار قرار دهد. طالبان در همان ابتدا حق تحصیل و کار را برای همه مردم افغانستان از جمله زنان و حفظ حقوق و امنیت آنان را از وظایف اصلی خود برشمرد، اما داعش از همان ابتدا فقط کشتار و به اسارت گرفتن زنان و محروم کردن آنان از ابتدایی ترین حقوق را به نمایش گذاشت. پس دیگر طالبان امروزی را نمی توان با داعش و امثالهم مورد مقایسه قرار داد و این قیاس از اساس اشتباه است.

در ضمن این نکته را هم می توان یادآور شد که طالبان نسبت به قدرت منطقه ای جمهوری اسلامی ایران آگاهی دارد و نیک میداند که کوچکترین حرکت علیه ایران، می تواند آخرین حرکت برای آنها باشد. این آگاهی را در سخنان رسمی سخنگوی طالبان می توان مشاهده کرد که گفت: “به مردم ایران اطمینان می دهیم که حسن همجواری را رعایت خواهیم کرد و به اصول هر دو کشور با احترام برخورد خواهد شد و از ایران هم چنین توقعی داریم”.

 ولی با تمام این تفاسیر، یک نکته و سوال اساسی که در میان جنجال های رسانه ای و حرف و حدیث های فراوان در مورد طالبان اندکی مغفول مانده است، این سوال می باشد که اگر طالبان گروهی تند،خشن و افراطیست پس چرا مقاومتی از سوی مردم و نظامیان افغان در مقابل طالبان صورت نگرفت و حتی در آخرین مرحله پایتخت این کشور به راحتی به تصرف آنها در آمد؟! وقتی به جستجوی پاسخ این سوال می رویم و به بررسی نظرات تحلیلگران و صاحب نظران منطقه ای و حتی تحلیلگران و مردم افغانستان می پردازیم، آنها عواملی از جمله خستگی جامعه از منازعات سیاسی و وضعیت آشفته این کشور در حاکمیت سابق را دلیل این عدم مقاومت می دانند.

به هر نحو طالبان با در نظر گرفتن تغییرات جامعه افغان از بیست سال گذشته تا به امروز نیک می داند که حکمرانی دیگر به شیوه سابق و با رعب و وحشت میسر نیست و باید برای ایجاد اعتماد در بین مردم از راه های بسیاری جهت همراهی آنان با دوره جدید حکمرانی در افغانستان استفاده کنند و تا امروز هم خود را بسیار پخته تر از گذشته نشان داده اند.